İskender'in Dünyası

Bana öylece baktı, gözleriyle merhaba dedi önce. Ben de merhaba demek istedim ama onunki gibi konuşamıyordu gözlerim. Utandım, ateşler içerisinde hissettim kendimi kış ayının ortasında. Utancımdan mıydı terlemem yoksa ona tutkumdan mı? Birkaç milisaniye içinde bunu düşündüm, ona olan tutkumdan olduğuna karar verdim. Daha ilk gördüğüm andan itibaren çekim alanına girmiştim bile. Erkeklerin yüksek lisansa genelde askerliği ötelemek, eğer şansları da varsa bedelli askerliğe tutunmak için başladıklarını işitmiştim. Benim ne işim vardı ki? Lisanstayken sıranın en önünde oturan inek kızlardan olmadım hiçbir zaman, kötü de değildim ancak hiçbir zamanda akademik olarak ilerleyebilecek bir tip de değildim. Aslına bakılırsa başvurmayacaktım bile geri verilmemek kaydıyla yalnızca başvuru için asgari ücretin dörtte birini isteyen o üniversiteye. Abim, ben tam da tezimi bastırırken aramasaydı, bana başvuru yapıp yapmadığımı sormasaydı, başvuru parası yüksek geldi demek yerine “abi, yük...

Oda Kule’nin oradaki kapalı otoparka arabayı uzun bir uğraş sonu park edebildikten sonra caddeye İstiklal Caddesi’ne doğru yol aldım. O gün iş yerimden arabayla dönerken yine her zamanki arkadaşlar vardı yanımda. Eğer arabayla İstanbul’a dönüyorsam onlara da haber verirdim, yolda sohbet ederdik. Dalga geçerlerdi benimle, servisin bekleme süresi olan 15 dakika haricinde bir avantaj sağlayamadığımdan, servisin bize selektör yaptığından, bizden önce varış noktasına gittiğinden konuşur, takılırdık birbirimize. O gün ilk defa “helal olsun be koçum” dediklerini anımsıyorum zira hızlı gidiyordum. Hız yapmanın övünülecek bir mevzu olmadığını elbette biliyordum, ancak bilinçsizce ayağım gaz pedalının sonuna kadar gidiyorsa ne yapabilirdim ki? Şanslıydık, ölmedik o gün. Arkadaşları bıraktıktan sonra, aşırı hızdan kazandığım fazladan yalnızca 10 dakikayı da arabaya park yeri aramakla geçirince sinirlerim bozulmadı değil. Nihayet minik arabaya, minik bir yer buldum ve hızlıca kapalı al...