BENİ MERAKLANDIRAN KONULAR
Beni görseydi Nuri Bilge Ceylan „koçum benim“ derdi. Yürüdüm, denizin kokusunu içime çeke çeke, emekleyen adımlarından biraz daha hızlı ilerleyen iki emeklinin hayat koşullarından şikayet eden cümlelerini duya duya, sınıfı asan liseli bir ciftin birbirine aşık aşık bakışlarını göre göre… Bir ara büyüdüğüm sokaktan geçtim, eskiden ne kadar da kocaman görünüyordu minik zeytin gözlerime. Sokak lambasının direğinin kalenin bir ucu, diğer ucununsa üst üste koyduğumuz taslar olan sokakta şimdi kimsecikler yoktu. Bolca araba vardı, bolca sessizlik vardı, yüksekçe binalar vardı. Birkaç tane bina kentsel dönüşüme girmiş, 2 katli birkaç binanın yerinde 5-6 katli binaları görünce ruhumun daraldığını hissettim. Sanki güneş sokağa hiç gelmiyordu. Sokağın başındaki çocuk parkına geldiğimde yine kimsecikler yoktu. Sadece çocuklar değil, çocuklar oynarken onlara bağıran Almancı teyze de yoktu. Halil amcanın içinde binbir çeşit ürün olan bakkalında da kimse yoktu. Yürüdüm, kendimi moda sokmak için...