BİR DAMLA
Hafif ıslattığım bir peçeteyle önce ağzını sildim. Kafasını soktuğu klozetten doğrulmaya mecali yoktu. Kuru bir bezle de alnını, boynunu ve ensesini sildim. Kemoterapi görmeye başladığında doktor ara sıra kusabileceğini söylemişti. Ara sıradan daha fazla kusuyordu bir süredir. Kusmak da aynı hacet gidermek gibi gayet doğaldı. İğrendiğin için kusabilirdin, aşırı yemek yediğinde, alkol duvarını aştığında, iğrendiğinde, sancılı bir migren krizinde de kusabilirdin. Kustum da, kustuk da. Ancak bu sefer ölüm kusuyordu narin, şarap içse görünecekmiş gibi şeffaf, tüysüz, her an kırılacakmış gibi duran, dokunmaya kıyamadığım boyna sahip, hayatımı adadığım ve bundan mutluluk duyduğum, Allah’a her gün şükür etmeme neden olan, simsiyah saçlarının açık yeşil gözlerinin üzerine bir tutan geldiğinde huylanıyor olsa da, benim onu izlediğimi ve o sahneden çok hoşlandığımı bilen, elmacık kemiklerini gülümserken hafifçe çıkartan, kitaplardaki aşklar gibi âşık olduğum kadın. Belki de gerçek hayatta yaşa