İskender'in Dünyası

Ağzımdan akan köpükler kustuğumun değil de başka bir durumun varlığından beni haberdar ediyordu. Sol kolumun alüminyum doğrama kapının kenarına, alnımı da koluma dayadım. Bir yandan ağzımdan akan köpüklerin siyah spor ayakkabımı beyaz çevirmesini izliyordum, bir yandan da içimdeki karanlığın git gide arttığını hissediyordum. Köpükler akmayı bıraktı ve tam o anda sanki sırtımda çantada bir ağırlık varmış sırt üstü devrilmeye başladım. Yavaş bir devrilmeydi. Sırt üstü yere uzanırken birden ağlamaya başladım. Çaresizlikti bu, sanki birileri benden bir şeyler yapmamı bekliyordu ve ben yapamıyordum. Hareket de edemiyordum, birisi sanki kollarımdan beni öylece bağlamıştı. Gözlerimden akan yaşların kulaklarıma erişip beni huylandırmasıyla uyandım. Gerçekten de uyandığımda kendimi ağlar vaziyette buldum. Bunu kızım daha doğmadan çok uzun yıllar önce de yaşamıştım. Ne olduğunu bilmediğim bir istikamete kontrolsüzce gidiyordum. Günün büyük bir çoğunluğu yolda ve işte geçiriyordum. İşten çıkış k