BAYRAM
Alışmam diyordum ama bu duyguya da alıştım. Üniversiteye gidene kadar yeni alınmış bayramlık ayakkabıyla (Ramazan Bayram’ından bahsediyorum zira yılda iki çift ayakkabı alabilecek kadar zengin olmadım hiç.) çıktığım bayram sabahı evinden çarşıya doğru yol alırken babam çoktan evin yakınındaki camiye sabah namazı için gitmiş olurdu. Namazın kılınmasına birkaç dakika kala camiye varır, yağmur yoksa bahçede hasırın üzerinde bayram namazımı kılar, sonra evden geldiğim yoldan değil de farklı bir yoldan eve doğru yol alırdım daha çok insanla bayramlaşabilme ümidiyle ve ancak hiçbir zaman bayramlaşmamak kaydıyla. Eve giderken birisi spor gazetesi olmak üzere en az 2 gazete alır, varsa taze ekmekle beraber eve babamdan sonra varırdım. Eve vardığımda babam kahvaltı sofrasında bizi bekler, annem son hazırlıkları yapar, ablam da elini yüzünü yıkamış yavaş yavaş mutfak masasına doğru gelirdi. Ondan sonra sıraya girer sıradan bayramlaşırdık. En küçük olan herkesin elini öperdi ve hiyerarşi