İNSAN OLMAK

Başlıkla aynı isimli, bir psikoloğun yazdığı kitaba başlamadan önce elimde eveleyip geveledim. Bir psikolog gözüyle “insan olmanın” ne manaya geldiğinden bahsediyor olmalıydı. Sorması kolay, cevap vermesi ise oldukça zor olan kocaman bir soru takıldı küçücük beynime “Sahi, insan olmak ne demekti?”. Önce zihnim karıncalanır gibi oldu, etrafıma bakındım. Ön tarafı brandalarla çevrelenmiş köy kahvesinde, sırtında özel güvenlik yazan, az ötemdeki masada oturmuş, biraz önce oynadıkları kâğıt oyunundan diğerlerini yenmiş, sesinden orta yaşlı olduğunu tahmin ettiğim adamın, keyfinden iki elini başının arkasından kavuşturup, omurgasının tam yarısından sandalyenin üst kısmında geriye doğru kendisini germesinin insan olmakla bir alakası olduğunu düşündüm. Bundan sonra ise insan olmanın ne olabileceğine dair bir diz düşünce geldi aklıma.
“Bana kalbin kadar temiz bu sayfayı ayırdığın için teşekkür ederim.” şeklinde başlayan, ilkokul sonrası arkadaşlarımıza yazdığımız hatıra defterlerinin beyaz olan sayfalarının yaş ilerledikçe siyaha dönmesi, bu sefer siyah defterlere beyaz kalemle kendimize yazdığımız notlar, günlükler… İnsan olmak yaşlandıkça kirlenmek ve yalnızlaşmak olabilir miydi?
“Gözlerinin içinde kaybolmak istiyorum.” gibi romantik olmakla beraber çok iddialı cümlelerle aşk yaşarken, birden bire kaybolmak istediğin gözlerin onda olmadığı fark edilmesi ve kaybolunası olduğu düşünülen yeni gözler bulunduktan sonra ayrılık konuşması bile yapılmadan yolların sonlandırılması… İnsan olmak omurgasız olmak olabilir miydi?
“…gibi insan” bir kelimesi eksik benzetmede, başlangıç kısmına “hayvan” kelimesini ekleyenin “melek” kelimesi kullananı kötümser olmakla suçlaması… İnsan olmak işine geldiği gibi davranmak olabilir miydi?
Küfürlü konuşmanın günden güne samimiyet, içtenlik, doğallık olarak kabul edilerek, önceleri kötü bir kelime ettiğinde o gece uyuyamayanın, zamanla “doğal” olması… İnsan olmak kötülükleri kendi bünyesinden barındırabilmek için bahaneler üretmek olabilir miydi?
Bir durum karşısından iki tarafından birbirini yalancılıkla suçlaması, sonra her iki tarafında hayatına devam etmesi, yani aramızda en az bir kişinin yalan söylediğini biliyor olmamız… İnsan olmak ustalıkla ve “yakalanmadan” yalan söylemek olabilir miydi?
Git gide bakış açımızın daralması ve en ufak bir karşıt görüşe dahi hiçbir tahammül gösterilmemesi… İnsan olmak, kişisel gelişimi tuvalet eğitiminden sonra terk etmek olabilir miydi?
O an sahip olduklarımızın, gerçekliklerimizin ve doğrularımızın temelini oluşturması ve dolayısıyla bunların olmaması gerekirken göreceli hale gelmesi… İnsan olmak kıvrak olmak, mutlak gerçekten bağımsız kendi doğrularımızı gerçekmiş gibi algılamak olabilir miydi?
Ne yapıyorum ben diye kaşlarımı biraz çattım. İnsan olmanın ne kadar vahim olabileceğini anladım. Kitabı daha sonra okumamak ve yalnızca Starbucks’tayken orada oturduğumu belli edecek şekilde masaya yerleştirip, büyük boy bardakla beraber fotoğraf çekip Instagram’a eklemek üzere çantama koydum. Ve sonra eve gidip televizyon izledim.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İDRİS BEYİN'İN MEYHANESİ

Çalıştığım yerden çok mutlu olduğumu söylemeliyim sizlere. Yazları dışarıya attığımız masaları saymazsak 7-8 masa sığdırabiliyoruz içeriye. Ortada ev tipi bir soba ki zaten bir evden farklı değil içerisi de. Ahşap, ara sıra cilalayarak bakmaya çalıştığımız masa ve sandalyeler, yöreyle özdeşleşmeye başlayan ama patronumuz İdris Bey’in ısrarla maviye boyamadığı, kahverengimsi yukarıya doğru açılır pencereler, ara sıra gıcırdasa da bizi asla yarı yolda bırakmayan eski ahşap döşemeler, duvarda asılı, özlemini yıllardır çektiğimiz ve bu duygudan mahrum kalmak için de ısrarla gitmediğimiz eski İstanbul’a ait birkaç siyah beyaz fotoğraf… İdris Bey dediğime bakmayın, ağız alışkanlığı. Gözünü seveyim İskender, ne beyi Allah aşkına, biz eski dost değil miyiz? Nereden çıkartıyorsun bu “Bey”’i der bana sıkılıkla. Ben de, sanki iş yeri dışında “Bey” diyorum, burası senin yerin ve burada patron sensin, işle dostluğumuz zedelenmesin derim ve işin içinden çıkılmaz bir tartışmaya gireriz.  Gel beraber
Devamı

ANLAMSIZ CÜMLELER

Anlamını yitiren cümleler arasında boğulduğumu hissediyorum. Gözümü onunla açmıştım ben hayata, ona “seni seviyorum” diyebilmiştim tüm kalbimle önceki sevgililerime söylemediğim üzere, sırf şu anda manasız gelen cümlelere ben de kurban gitmeyeyim diye. İnsan sevdiğine emin olup ondan sonra mı ben seviyorum der ki? Bunu düşünmeden kurdum sevgi sözcükleri ona. Meğerse ki benim kurduğum cümleler de buna kurban gitmiş de haberim yokmuş.  Şu anda uzandığım yatağımda arkadaşlarımın bana çaresiz bakan gözlerini görüyorum. Onların gözlerinin içerisine uzun uzun bakıp anlatıyorum derdimi zira konuşacak halim yok. Ne kadar süredir hastanedeyim onu da bilmiyorum. Yolunu, izini bilmediğim bir şehre geldiğimi hatırlıyorum onun peşinden. Daha düne kadar evimizi nasıl dekore edebileceğimizi konuşuyorduk, maddi durumumuz pek yoktu ama olabildiğince para biriktirmeye çalışıyorduk. Para gitmesin diye iş arkadaşlarım dışarı yemeğe giderken ben oturup tost yiyordum veya haşladığım patatesi ama onun
Devamı

ÖLMEK İÇİN ERKEN

Orada olmamın amacı, cuma gecesi alkolünün etkisiyle beraber gevşeyip kızlara laf atmak değildi ya da cesaretimi toplayıp kalbimi kıran dostuma mesaj atmak da değildi. İhtiyacım olan tek şey sigara dumanını ciğerlerimin dibine kadar çektikten sonra bir süre öylece durmak, nefessiz kalıncaya, gözlerimden yaşlar gelinceye kadar, sonra öksürüklerle beraber ciğerlerimi boşaltmak, yanan boğazımdan buz gibi birayı aşağı, mideme kadar göndermek, üçüncü biraya başladıktan sonra tuvalete gitmek, üçüncü bira bitmeden tekrar tuvalete gitmek, tuvalet kapısında beklerken içerideki seslerden tahrik olmak, terli biçimde içeriden çıkan çifte gülümsemek, yerime geçtikten sonra benden sigara isteyen gay'e bir de kulak arkası sigarası vermek, onun bana flörtöz bakışlarından kaçınmaya çalışmak ve sonrasında eğer bir sperm daha yaşam bulsaydı anne rahminde, iki çocuklu bir ailenin, kaç yaşına gelirse gelsin küçük çocuğu olacağı yerde ortanca çocuğu olacağı, ne ilk göz ağrısı, ne de evin küçük seviml
Devamı