DİLSİZ


Can nefessizse
Ruh dilsizse
Beni yine de duyabilir misin?
…

Erkek olana kadar deneyecekti annem ve babam, tarlaya onlardan sonra sahip çıkacak, soy isimlerini devam ettirecek, eve “gelin” getirecek birisine ihtiyaçları vardı. 7 tane kız çocuktan sonra maalesef dünyaya ben gelmiştim. Benden sonra tövbe ettiler ve erkek için uğraşmadılar. Belki de onların ümidini kıran olduğum içindir benden bu kadar nefret etmeleri, en yorucu ve pis işleri bana yaptırmaları. İşte o pis ve yorucu bir çalışma günü tarlada yanlışlıkla ayak bileğimi kesmiştim. Kan görmeye dayanamayan ben oracıkta yığılmıştım yere.

Benden iki numara büyük olan anneme seslendi, “koşuuun bu bileğini kesmiş, kanıyor”. Hadi annemle babamı anlamıştım, benden nefret ediyorlardı da ablalarımı anlayamıyordum. Kendimi bilmeye başladığımdan beri hepsi hızla evlenip birer birer kaçıyorlardı yuvadan. Nefretlerini kazanmak için ne yapmıştım ki. Büyük ihtimalle evdeki “kadın” laneti huzursuzluğu arttırmış ben de üstüne tuz biber olmuştum. “Bu” sıfatını hak edecek ne yaptım ben, bir ismim yok muydu benim? Öğretmenimiz daha geçen gün birisini “bu” diye işaret etmek kabalıktır demişti. Yarı baygın konuşmalarını işitebiliyordum, annem olduğunu düşündüğüm kadın “kesin bilerek yapmıştır çalışmamak için” dedi, babam olduğunu düşündüğüm adam “sarın şunun bileğini, kan kaybından gidip de başımıza bela olmasın” dedi, ablalarımdan biri olduğunu düşündüğüm bir kadın “kendi çemberimi feda edemem, şunun başındakini alayım” dedi.

Ne kadar zaman sonra olduğunu bilmediğim bir zaman sonra doktor olduğunu düşündüğüm adam “neden bu kadar geç getirdiniz, kemiği görünüyor kızın” dedi, babam olduğunu düşündüğüm adam “hemen getirdik valla doktor bey” dedi, sonra ayak sesleri duyuldu, sonra aynı adam “açı açına mı gelseydik hastaneye, yemek yedik tabi getirmeden önce” dedi. Böyle oldu her dokunduğumda aslında yaşamadığımı anımsatan yara.

Bileğimdeki bandaj çıktıktan sonra evden kaçtım, kimliğimi yırttım, bir kurumun kapısında yattım, kim olduğumu, ne olduğumu anlamasınlar diye dilsiz taklidi yaptım, sorulanlara cevap vermedim. Öylece büyüdüm, konuşmadım, hıçkırıklara boğularak ağlamalarım hariç sesim çıkmadı.

Yıllar sonra ilk defa bugün kendimden şüphe ettim. Kendimi hiç doğmamış, bu hayatta hiç nefes almamış gibi hissederken, gerçekten de yaşıyor olabilir miyim diye bir soru düştü yüreğime onu görünce. Tabi ki yaşamıyordum, bunu anlamak için tarlada tırpanla çalışırken yaraladığım sol ayak bileğime dokunmam yetti. Eğer dokunmasaydım bana umutla bakan gözlerine, bileğimdeki yaranın neden olduğunu soran yumuşacık sözlerine kanıp gidecektim. Ailem beni bu hayat ölü getirmişken o, benim üzerime sadece toprak atabilirdi, daha fazlası değil.

Canım nefessiz, ruhum dilsiz, beni yine de duyabilir misin?
Verebilir misin bu solmuş çiçeğe bir damla su?

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İDRİS BEYİN'İN MEYHANESİ

Çalıştığım yerden çok mutlu olduğumu söylemeliyim sizlere. Yazları dışarıya attığımız masaları saymazsak 7-8 masa sığdırabiliyoruz içeriye. Ortada ev tipi bir soba ki zaten bir evden farklı değil içerisi de. Ahşap, ara sıra cilalayarak bakmaya çalıştığımız masa ve sandalyeler, yöreyle özdeşleşmeye başlayan ama patronumuz İdris Bey’in ısrarla maviye boyamadığı, kahverengimsi yukarıya doğru açılır pencereler, ara sıra gıcırdasa da bizi asla yarı yolda bırakmayan eski ahşap döşemeler, duvarda asılı, özlemini yıllardır çektiğimiz ve bu duygudan mahrum kalmak için de ısrarla gitmediğimiz eski İstanbul’a ait birkaç siyah beyaz fotoğraf… İdris Bey dediğime bakmayın, ağız alışkanlığı. Gözünü seveyim İskender, ne beyi Allah aşkına, biz eski dost değil miyiz? Nereden çıkartıyorsun bu “Bey”’i der bana sıkılıkla. Ben de, sanki iş yeri dışında “Bey” diyorum, burası senin yerin ve burada patron sensin, işle dostluğumuz zedelenmesin derim ve işin içinden çıkılmaz bir tartışmaya gireriz.  Gel beraber
Devamı

ANLAMSIZ CÜMLELER

Anlamını yitiren cümleler arasında boğulduğumu hissediyorum. Gözümü onunla açmıştım ben hayata, ona “seni seviyorum” diyebilmiştim tüm kalbimle önceki sevgililerime söylemediğim üzere, sırf şu anda manasız gelen cümlelere ben de kurban gitmeyeyim diye. İnsan sevdiğine emin olup ondan sonra mı ben seviyorum der ki? Bunu düşünmeden kurdum sevgi sözcükleri ona. Meğerse ki benim kurduğum cümleler de buna kurban gitmiş de haberim yokmuş.  Şu anda uzandığım yatağımda arkadaşlarımın bana çaresiz bakan gözlerini görüyorum. Onların gözlerinin içerisine uzun uzun bakıp anlatıyorum derdimi zira konuşacak halim yok. Ne kadar süredir hastanedeyim onu da bilmiyorum. Yolunu, izini bilmediğim bir şehre geldiğimi hatırlıyorum onun peşinden. Daha düne kadar evimizi nasıl dekore edebileceğimizi konuşuyorduk, maddi durumumuz pek yoktu ama olabildiğince para biriktirmeye çalışıyorduk. Para gitmesin diye iş arkadaşlarım dışarı yemeğe giderken ben oturup tost yiyordum veya haşladığım patatesi ama onun
Devamı

ÖLMEK İÇİN ERKEN

Orada olmamın amacı, cuma gecesi alkolünün etkisiyle beraber gevşeyip kızlara laf atmak değildi ya da cesaretimi toplayıp kalbimi kıran dostuma mesaj atmak da değildi. İhtiyacım olan tek şey sigara dumanını ciğerlerimin dibine kadar çektikten sonra bir süre öylece durmak, nefessiz kalıncaya, gözlerimden yaşlar gelinceye kadar, sonra öksürüklerle beraber ciğerlerimi boşaltmak, yanan boğazımdan buz gibi birayı aşağı, mideme kadar göndermek, üçüncü biraya başladıktan sonra tuvalete gitmek, üçüncü bira bitmeden tekrar tuvalete gitmek, tuvalet kapısında beklerken içerideki seslerden tahrik olmak, terli biçimde içeriden çıkan çifte gülümsemek, yerime geçtikten sonra benden sigara isteyen gay'e bir de kulak arkası sigarası vermek, onun bana flörtöz bakışlarından kaçınmaya çalışmak ve sonrasında eğer bir sperm daha yaşam bulsaydı anne rahminde, iki çocuklu bir ailenin, kaç yaşına gelirse gelsin küçük çocuğu olacağı yerde ortanca çocuğu olacağı, ne ilk göz ağrısı, ne de evin küçük seviml
Devamı