SANATÇI OLMAK

Tabi ki de seni izledim saatlerce, meditasyon olarak gördüğün sigara ayinlerini, nedenini bilmediğin bir yere koşar adım ilerleyişini, sol gözünü kapatan bukle bukle saçlarını sağ elinle başının arka tarafına doğru toparlayışını, arkadaşlarına “beni beklemeden nereye gidiyorsunuz” derken hem iğneli hem de neşeli sesini…

Ara sıra sergilere gitmeye çalışırım zamansızlık içerisinde kıvransam bile ve anlamaya çalışırım sanatçının o eserinde ne anlatmaya çalıştığını. Bazen birisini görürüm, devasa bir tablonun karşısına geçer ve onu anlamlandırmaya çalışır kendince. Diğer eserlerde kısa kısa durduktan sonra gözüme kestirdiğim ve neredeyse bir saatini o esere ayıran kişinin az önce durduğu yerde beklemeye ve bakmaya başlarım. Bakmaya kelimesini rastgele kullanmıyorum, sadece bakabiliyorum ancak bir anlam yükleyemiyorum. Zorlarım kendimi, bazen kafamı yan çeviririm, bazen eserin burnunun dibine kadar girerim ancak yok. Mutlaka bakmaktan ziyade gören bir göz gerekli sanırım sanat eserindeki derinliği kavrayabilmek için.

Kimi insanlar vardır hani, kulağı kuvvetli deriz, onlarca çalgı arasından bile seçebilir hangi enstrümanların çaldığını. Onlara da hep gıpta etmişimdir. İlkokuldayken başarısız mandolin çalma denemeleri, ortaokulda tatsız flüt çalma girişimleri, üniversite yıllarında birkaç notadan ileri gidemeyen gitar çalışmaları. Üstüne üstlük tahammül edilemeyecek bir ses de gelince musiki dünyasıyla uzaktan yakından alakası olmayan bir birey çıkıyor ortaya. Bir enstrüman çalanlara, Allah vergisi sesleriyle insanların kulaklarının pasını silen insanlara da gıpta etmişimdir ancak favorim yine de “kulağı kesik” lerdir.

Edebiyata yatkınlığını olan insanları ne kadar kıskandığımdan size bahsetmiş miydim size? Evet, alenen söylüyorum, onları da fazlasıyla kıskanıyorum. Nasıl oluyor da “aynen benim hissettiklerimi hissetmiş” veya “ben de bu dünyada bu hisleri sadece ben yaşıyordum” hissi verdirebiliyorlar. Bir yandan hoşuma gidiyor beni anlayabiliyor olmaları ancak bir yandan da sinir oluyorum, hem yaşadığımın yalnızca bana özel olmadığını anladığım hem de duygularımı benden daha iyi ifade edebildikleri için.

Eğer seni görmemiş olsaydım hiçbir zaman da anlayamayacaktım sanatçıların hiçbirisini. Derin derin çektiğin sigarayı umarsızca üfleyişini, yerleri titreten sağlam adımlarını, saçlarını arka tarafa doğru sürüklemeni bir ressamın eşsiz bir resmine bakar gibi bakabiliyorum. Sesin beni usta bir sanatçıya çevirebiliyor, binlerce ses arasından bile senin sesini ayırt edebiliyorum. Şu an bir edebiyatçı gibi yazamıyorum ancak şunu biliyorum ki dokunduğum zaman kalbine, sadece gözlerine bakmam bile bir kitap olacak.

Benim yaratmadığım bir sanat eserisin sen, benim çizmediğim, çalmadığım, yazmadığım. O sanatçılar da mutlaka senin gibi bir eserden etkilenmişlerdi sanata başlamak için. Ben de başlıyorum bundan sonra, çizmeye, çalmaya, yazmaya…

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İDRİS BEYİN'İN MEYHANESİ

Çalıştığım yerden çok mutlu olduğumu söylemeliyim sizlere. Yazları dışarıya attığımız masaları saymazsak 7-8 masa sığdırabiliyoruz içeriye. Ortada ev tipi bir soba ki zaten bir evden farklı değil içerisi de. Ahşap, ara sıra cilalayarak bakmaya çalıştığımız masa ve sandalyeler, yöreyle özdeşleşmeye başlayan ama patronumuz İdris Bey’in ısrarla maviye boyamadığı, kahverengimsi yukarıya doğru açılır pencereler, ara sıra gıcırdasa da bizi asla yarı yolda bırakmayan eski ahşap döşemeler, duvarda asılı, özlemini yıllardır çektiğimiz ve bu duygudan mahrum kalmak için de ısrarla gitmediğimiz eski İstanbul’a ait birkaç siyah beyaz fotoğraf… İdris Bey dediğime bakmayın, ağız alışkanlığı. Gözünü seveyim İskender, ne beyi Allah aşkına, biz eski dost değil miyiz? Nereden çıkartıyorsun bu “Bey”’i der bana sıkılıkla. Ben de, sanki iş yeri dışında “Bey” diyorum, burası senin yerin ve burada patron sensin, işle dostluğumuz zedelenmesin derim ve işin içinden çıkılmaz bir tartışmaya gireriz.  Gel beraber
Devamı

ANLAMSIZ CÜMLELER

Anlamını yitiren cümleler arasında boğulduğumu hissediyorum. Gözümü onunla açmıştım ben hayata, ona “seni seviyorum” diyebilmiştim tüm kalbimle önceki sevgililerime söylemediğim üzere, sırf şu anda manasız gelen cümlelere ben de kurban gitmeyeyim diye. İnsan sevdiğine emin olup ondan sonra mı ben seviyorum der ki? Bunu düşünmeden kurdum sevgi sözcükleri ona. Meğerse ki benim kurduğum cümleler de buna kurban gitmiş de haberim yokmuş.  Şu anda uzandığım yatağımda arkadaşlarımın bana çaresiz bakan gözlerini görüyorum. Onların gözlerinin içerisine uzun uzun bakıp anlatıyorum derdimi zira konuşacak halim yok. Ne kadar süredir hastanedeyim onu da bilmiyorum. Yolunu, izini bilmediğim bir şehre geldiğimi hatırlıyorum onun peşinden. Daha düne kadar evimizi nasıl dekore edebileceğimizi konuşuyorduk, maddi durumumuz pek yoktu ama olabildiğince para biriktirmeye çalışıyorduk. Para gitmesin diye iş arkadaşlarım dışarı yemeğe giderken ben oturup tost yiyordum veya haşladığım patatesi ama onun
Devamı

ÖLMEK İÇİN ERKEN

Orada olmamın amacı, cuma gecesi alkolünün etkisiyle beraber gevşeyip kızlara laf atmak değildi ya da cesaretimi toplayıp kalbimi kıran dostuma mesaj atmak da değildi. İhtiyacım olan tek şey sigara dumanını ciğerlerimin dibine kadar çektikten sonra bir süre öylece durmak, nefessiz kalıncaya, gözlerimden yaşlar gelinceye kadar, sonra öksürüklerle beraber ciğerlerimi boşaltmak, yanan boğazımdan buz gibi birayı aşağı, mideme kadar göndermek, üçüncü biraya başladıktan sonra tuvalete gitmek, üçüncü bira bitmeden tekrar tuvalete gitmek, tuvalet kapısında beklerken içerideki seslerden tahrik olmak, terli biçimde içeriden çıkan çifte gülümsemek, yerime geçtikten sonra benden sigara isteyen gay'e bir de kulak arkası sigarası vermek, onun bana flörtöz bakışlarından kaçınmaya çalışmak ve sonrasında eğer bir sperm daha yaşam bulsaydı anne rahminde, iki çocuklu bir ailenin, kaç yaşına gelirse gelsin küçük çocuğu olacağı yerde ortanca çocuğu olacağı, ne ilk göz ağrısı, ne de evin küçük seviml
Devamı