DEFO

Sen en önde yürüyordun, ben en arkada. Sana doğru gelmek istedim, adımlarımı hızlandırmak istedim, yanında yürüyerek varlığının tadını çıkartmak istedim, senin kokunu kıskanan çiçeklere nazire yaparcasına kokunu içime çekmek istedim.

Agatha Christie’nin kitaplarını okumayı çok severim. Bilinenin aksine polisiye olmayan kitapları da vardır, bununla beraber çoğu kitabı sonunu bir türlü kestiremediğim türden polisiye kitaplardır. Bu kitapların ortak özelliği de katilin son 15-20 sayfada bulabilmenizdir, geri kalan kısımlarda katili bulabilmenize imkan yoktur ki onun da en çok eleştirilen taraflarından birisi budur. Kitabın gelişme kısmında okura cinayeti çözebilmek için yeterli veriyi vermez. Bu durumda ilk 1-2 sayfada kitapta geçen karakterleri okuduktan sonra son kısmı okumanız size pek de fazla bir şey kaybettirmez zira kitabın gelişme kısmında edebi türden bir parça da bulamazsınız.

Kimi zaman bir çırpıda okurum giriş ve gelişme kısmını. Son kısım gelmiştir artık, ana karakter Hercule Poirot (başka dedektif karakterleri de vardır ancak ince bıyıklı Fransız zannedilen Belçikalı karakter) herkesi bir salonda toplamıştır ve cinayeti nasıl çözdüğünü anlatacaktır. Tam burada kitabı kapatırım, kendi kendime heyecan yaratırım. Eğer evdeysem dışarı çıkarım kitabı yanıma almadan, dışarıdaysam da ya sinemaya giderim ya da arkadaşlarla buluşurum bu heyecanı iyice arttırmak için. Er ya da geç kitabı bitiririm tabi, bu heyecana da daha fazla dayanamayarak. Kitap bitince kendimi bir boşlukta hissederim ve yeni bir Hercule Poirot macerasına atılırım. Böyle böyle tüm seri bitti, Agatha Christie öldüğüne göre benim bu heyecanım da bitmiş oldu.

Son kitabı az önce bitirdim. İçimde garip bir hüzün belirdi. Hercule Poirot yine herkesi salonda toplamış olayı çözümlemesinin başlangıcını teatral bir biçimde anlatırken defodan bahsediyordu, tam olarak şöyleydi; “Defolu bir ürün reyonunda bir ürün aldığınızda önce defosunu bulmaya çalışırsınız. Onun mutlaka bir yerinde defo vardır ve onu mutlaka bulursunuz. Kullanılabilecek durumdaysa kullanırsınız yoksa olduğu yere bırakırsınız. Eğer bir insan 30 yaşındaysa ve yalnızsa bu onun defolu olduğunu gösterir. Bana bakmayın, ben ve benim gri hücrelerim bir istisna. Onun defosunu bulmaya çalışın, eğer bulamazsanız yanılgıdasınızdır, mutlaka sizden sakladıkları vardır. Tıpkı katilimizde olduğu gibi…” Bu etkileyici girizgâhtan sonra katili birkaç sayfa sonra açıkladı.

Belki sana garip gelecek ama son kitabın ardından senden vazgeçtim. Dedektifin dediği gibi ben de 30 yaşındaydım, yalnızdım. Mutlaka bir yerlerimde defo vardı ve ben de bunun farkındaydım. Seni gördüğümden beri bir rüya aleminde geziniyordum. Çok alakasız bir kitap yeniden kendimin ne olduğunu hatırlamama vesile oldu. Defolu malı kusursuz ürün gibi satmaya çalışan satıcı gibi hissettim kendimi.

Sen en önde yürüyordun, ben en arkada. Sana doğru gelmek istedim, adımlarımı hızlandırmak istedim, yanında yürüyerek varlığının tadını çıkartmak istedim, senin kokunu kıskanan çiçeklere nazire yaparcasına kokunu içime çekmek istedim. Tabi ki bunların hiçbirisini yapamadım.

Vazgeçtim senin ruhunda da bir defo bırakmaktan, daha benden haberin bile olmadan.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İDRİS BEYİN'İN MEYHANESİ

Çalıştığım yerden çok mutlu olduğumu söylemeliyim sizlere. Yazları dışarıya attığımız masaları saymazsak 7-8 masa sığdırabiliyoruz içeriye. Ortada ev tipi bir soba ki zaten bir evden farklı değil içerisi de. Ahşap, ara sıra cilalayarak bakmaya çalıştığımız masa ve sandalyeler, yöreyle özdeşleşmeye başlayan ama patronumuz İdris Bey’in ısrarla maviye boyamadığı, kahverengimsi yukarıya doğru açılır pencereler, ara sıra gıcırdasa da bizi asla yarı yolda bırakmayan eski ahşap döşemeler, duvarda asılı, özlemini yıllardır çektiğimiz ve bu duygudan mahrum kalmak için de ısrarla gitmediğimiz eski İstanbul’a ait birkaç siyah beyaz fotoğraf… İdris Bey dediğime bakmayın, ağız alışkanlığı. Gözünü seveyim İskender, ne beyi Allah aşkına, biz eski dost değil miyiz? Nereden çıkartıyorsun bu “Bey”’i der bana sıkılıkla. Ben de, sanki iş yeri dışında “Bey” diyorum, burası senin yerin ve burada patron sensin, işle dostluğumuz zedelenmesin derim ve işin içinden çıkılmaz bir tartışmaya gireriz.  Gel beraber
Devamı

ANLAMSIZ CÜMLELER

Anlamını yitiren cümleler arasında boğulduğumu hissediyorum. Gözümü onunla açmıştım ben hayata, ona “seni seviyorum” diyebilmiştim tüm kalbimle önceki sevgililerime söylemediğim üzere, sırf şu anda manasız gelen cümlelere ben de kurban gitmeyeyim diye. İnsan sevdiğine emin olup ondan sonra mı ben seviyorum der ki? Bunu düşünmeden kurdum sevgi sözcükleri ona. Meğerse ki benim kurduğum cümleler de buna kurban gitmiş de haberim yokmuş.  Şu anda uzandığım yatağımda arkadaşlarımın bana çaresiz bakan gözlerini görüyorum. Onların gözlerinin içerisine uzun uzun bakıp anlatıyorum derdimi zira konuşacak halim yok. Ne kadar süredir hastanedeyim onu da bilmiyorum. Yolunu, izini bilmediğim bir şehre geldiğimi hatırlıyorum onun peşinden. Daha düne kadar evimizi nasıl dekore edebileceğimizi konuşuyorduk, maddi durumumuz pek yoktu ama olabildiğince para biriktirmeye çalışıyorduk. Para gitmesin diye iş arkadaşlarım dışarı yemeğe giderken ben oturup tost yiyordum veya haşladığım patatesi ama onun
Devamı

ÖLMEK İÇİN ERKEN

Orada olmamın amacı, cuma gecesi alkolünün etkisiyle beraber gevşeyip kızlara laf atmak değildi ya da cesaretimi toplayıp kalbimi kıran dostuma mesaj atmak da değildi. İhtiyacım olan tek şey sigara dumanını ciğerlerimin dibine kadar çektikten sonra bir süre öylece durmak, nefessiz kalıncaya, gözlerimden yaşlar gelinceye kadar, sonra öksürüklerle beraber ciğerlerimi boşaltmak, yanan boğazımdan buz gibi birayı aşağı, mideme kadar göndermek, üçüncü biraya başladıktan sonra tuvalete gitmek, üçüncü bira bitmeden tekrar tuvalete gitmek, tuvalet kapısında beklerken içerideki seslerden tahrik olmak, terli biçimde içeriden çıkan çifte gülümsemek, yerime geçtikten sonra benden sigara isteyen gay'e bir de kulak arkası sigarası vermek, onun bana flörtöz bakışlarından kaçınmaya çalışmak ve sonrasında eğer bir sperm daha yaşam bulsaydı anne rahminde, iki çocuklu bir ailenin, kaç yaşına gelirse gelsin küçük çocuğu olacağı yerde ortanca çocuğu olacağı, ne ilk göz ağrısı, ne de evin küçük seviml
Devamı