AHMAK

O kadar kötü bir oyuncu değildim bilakis sokakta turnuvalarda teke tek yapılan maçlarda hep en üst seviyedeydim. Ama nedense liseye başladığımız sene sınıfta fındık fıstık statüsüne düşmüştüm. Sınıflar arası turnuvada kaleye geçecek olan kahraman da böylece ben olmuştum. Ara sıra yapılan sınıf maçlarında da hep ben geçiyordum. Zamanla da alıştım aslında fena bir kaleci olmadığımı düşünüyordum ve zoraki olarak kaleye geçmiş olmanın ezikliğinden ziyade sınıfın en iyi kalesi ben olduğumdan dolayı bu pozisyondayım diye kendimi avutuyordum. 

Eleme usulüne göre oynanacak ilk maç öncesi oldukça heyecanlıydım. Maça gelecek kızlara hava yapmak için aldığım Adidas çantanın içerisine tüm eşyalarımı yerleştirirken, heyecandan arkadaşımdan ödünç aldığım kaleci eldivenini almayı unutuyordum ki her zaman olduğu gibi annem kurtarıcım oldu. 

Minibüse bindim ve küçücük şehirde yolcu bekleye bekleye iki dakikalık mesafeyi on dakikada kat ederken kendime güvenimin git gide arttığını hissettim. Halı sahaya yaklaşırken sınıfın kalecisi olarak tüm gözlerin üzerimde olacağını, Adidas çantamla da kızların gönlünü fethedeceğimi düşünüyordum. Hele maç bir de penaltılara kalırsa ve ben de kurtarışlarımla maçı alırsam tam bir fenomen olacaktım.

Tüm bu tatlı rüyalar içerisinde halı sahayı gördüm ve müsait bir yerde inecek var dedim. Minibüs yavaşladı, durmadan atladım, hareket halindeki bir araçtan atlayınca bana etki edecek kuvvetleri bilebilecek kadar fizik dersi almamıştım.  

Çantamla hava atamadan hızlıca soyunma odasına gittim. Arkadaşlarım yüzümdeki acı ifadesinden bir şeylerin ters gittiğini anlamışlardı. Az önceki düşüşümle beraber kalçamda, dizlerimde ve dirseklerimdeki kanları gösterince gülseler mi ağlasalar mı bilemediler. Biraz su ile temizledikten sonra öylece maça çıktım. 

Normal süresi berabere biten maç sonunda penaltı atışlarına geçildi. Çantamla yapamadığım havayı hayallerimdeki gibi penaltı atışları sonrasında takımıma turu hediye ederek yapabilecektim. Öyle olmadı, yaralarımdan dolayı hiç atlayamadım köşelere ve tüm atışlarda gol yedim, elendik. 

Bu benim için acı bir dersti ancak en azından hareket halindeki araçlardan atlamamam gerektiğini öğrenmiş oldum.  

“Hatalar insanlar içindir ve hata yapmak aptallık değildir. Ancak hatalardan ders çıkartmaz ve aynı hatada ısrar edersen bu düpedüz ahmaklık olur.” Araba kullanan arkadaşım sohbet ederken bu cümleyi kurunca hemen aklıma bu hatıram geldi nedense. Tabi burada okuyunca size uzun gibi gelmiş olabilir de, çok kısa süre içerisinde zihnimden geçti gitti ve hemen akabinde aklıma o kız geldi.

Lisede başımdan geçen bir hatadan ders çıkartabilmiştim, liseli bir ergenken bunu başarabilmiştim ancak şu anda yaşımın başında üç rakamı olmasına rağmen kalbimin ona doğru kaymasına engel olamıyorum. Eğer hatalardan ders çıkartabilmiş olsaydım buna engel olabilirdim.  

Arkadaşımın dediği gibi tam bir ahmağım.