KARANLIK

“Karanlığın bu kadar siyah olduğunu daha önceden hiç bu denli fark etmemiştim. Evdeyken odamın kapısının penceresinden gelen ışığı mat levha ile kapatmaya çalışmıştı babam. Ama ne mümkün, o levhanın kenarından sızan ışık huzmesi o zaman kapkara zannettiğim geceyi aydınlatıyor ve beni rahatsız ediyordu.

Karanlığın bu kadar siyah olduğunu daha önceden hiç bu denli fark etmemiştim. Yurttayken açık oda ışığından rahatsız olmamak için gece uyurken uyku bandı ile kapatıyordum gözlerimi. O öğrenci halimle gidip en kötüsünü mü aldım bilmiyorum ama istediğim gibi değildi o karanlık, rahatsızlık veriyordu bandın kenarından gelen az miktardaki ışık bile.

Karanlığın bu kadar siyah olduğunu daha önceden hiç bu denli fark etmemiştim. Sahilde güneşlendiğim nadir zamanlarda şemsiye gözlerim kapalıyken etrafın aydınlık olmasına hiç etkimiyordu. Tepemdeki güneş sanki gözlerimin içindeydi. Mahvediyordu beni o ışık, rahatımı, konforumu bozuyordu.

Karanlığın bu kadar siyah olduğunu daha önceden hiç bu denli fark etmemiştim. Siyah hiç bu kadar manidar olmamıştı. Nefret ettiğim aydınlığa hiç bu kadar muhtaç olacağımı tahmin etmemiştim. Bir yer ne kadar karanlık olabilirdi ki? Göz alışmaz mıydı zaten kısa bir süre sonra karanlığa? Biraz sonra etrafındaki objeleri seçemez miydi?

Bir yer ne kadar karanlık olabilirdi ki? Ölmüş müydüm yoksa? Toprak altında mıydım? Kör mü olmuştum yoksa? Sahi körler ışığı da mı hiç görmezler? Gözlerim yerinden mi çıkmıştı yoksa? Ölmemiştim de dünya „gözüyle‟ cehennemi mi yaşıyordum? Şeytan gözümü yerinden mi çıkardı, yoksa yaktı mı? Cehennemde yanarken tıpkı şu an karanlık içinde yandığım gibi yanacak mıydım? Daha fazla mı azap çekecektim yoksa? Allah ile pazarlık payım olsa keşke. İçinde bulunduğum karanlıktansa cehennem ışığını tercih ederdim öyle bir imkânım olsa. Sahi ben şu anda yaşıyor muyum ki? Her yer zifiri karanlıksa bu satırları nasıl yazıyorum ben?

Yoksa önce yazıyor, sonra yaşıyor muyum?”

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İDRİS BEYİN'İN MEYHANESİ

Çalıştığım yerden çok mutlu olduğumu söylemeliyim sizlere. Yazları dışarıya attığımız masaları saymazsak 7-8 masa sığdırabiliyoruz içeriye. Ortada ev tipi bir soba ki zaten bir evden farklı değil içerisi de. Ahşap, ara sıra cilalayarak bakmaya çalıştığımız masa ve sandalyeler, yöreyle özdeşleşmeye başlayan ama patronumuz İdris Bey’in ısrarla maviye boyamadığı, kahverengimsi yukarıya doğru açılır pencereler, ara sıra gıcırdasa da bizi asla yarı yolda bırakmayan eski ahşap döşemeler, duvarda asılı, özlemini yıllardır çektiğimiz ve bu duygudan mahrum kalmak için de ısrarla gitmediğimiz eski İstanbul’a ait birkaç siyah beyaz fotoğraf… İdris Bey dediğime bakmayın, ağız alışkanlığı. Gözünü seveyim İskender, ne beyi Allah aşkına, biz eski dost değil miyiz? Nereden çıkartıyorsun bu “Bey”’i der bana sıkılıkla. Ben de, sanki iş yeri dışında “Bey” diyorum, burası senin yerin ve burada patron sensin, işle dostluğumuz zedelenmesin derim ve işin içinden çıkılmaz bir tartışmaya gireriz.  Gel beraber
Devamı

ANLAMSIZ CÜMLELER

Anlamını yitiren cümleler arasında boğulduğumu hissediyorum. Gözümü onunla açmıştım ben hayata, ona “seni seviyorum” diyebilmiştim tüm kalbimle önceki sevgililerime söylemediğim üzere, sırf şu anda manasız gelen cümlelere ben de kurban gitmeyeyim diye. İnsan sevdiğine emin olup ondan sonra mı ben seviyorum der ki? Bunu düşünmeden kurdum sevgi sözcükleri ona. Meğerse ki benim kurduğum cümleler de buna kurban gitmiş de haberim yokmuş.  Şu anda uzandığım yatağımda arkadaşlarımın bana çaresiz bakan gözlerini görüyorum. Onların gözlerinin içerisine uzun uzun bakıp anlatıyorum derdimi zira konuşacak halim yok. Ne kadar süredir hastanedeyim onu da bilmiyorum. Yolunu, izini bilmediğim bir şehre geldiğimi hatırlıyorum onun peşinden. Daha düne kadar evimizi nasıl dekore edebileceğimizi konuşuyorduk, maddi durumumuz pek yoktu ama olabildiğince para biriktirmeye çalışıyorduk. Para gitmesin diye iş arkadaşlarım dışarı yemeğe giderken ben oturup tost yiyordum veya haşladığım patatesi ama onun
Devamı

ÖLMEK İÇİN ERKEN

Orada olmamın amacı, cuma gecesi alkolünün etkisiyle beraber gevşeyip kızlara laf atmak değildi ya da cesaretimi toplayıp kalbimi kıran dostuma mesaj atmak da değildi. İhtiyacım olan tek şey sigara dumanını ciğerlerimin dibine kadar çektikten sonra bir süre öylece durmak, nefessiz kalıncaya, gözlerimden yaşlar gelinceye kadar, sonra öksürüklerle beraber ciğerlerimi boşaltmak, yanan boğazımdan buz gibi birayı aşağı, mideme kadar göndermek, üçüncü biraya başladıktan sonra tuvalete gitmek, üçüncü bira bitmeden tekrar tuvalete gitmek, tuvalet kapısında beklerken içerideki seslerden tahrik olmak, terli biçimde içeriden çıkan çifte gülümsemek, yerime geçtikten sonra benden sigara isteyen gay'e bir de kulak arkası sigarası vermek, onun bana flörtöz bakışlarından kaçınmaya çalışmak ve sonrasında eğer bir sperm daha yaşam bulsaydı anne rahminde, iki çocuklu bir ailenin, kaç yaşına gelirse gelsin küçük çocuğu olacağı yerde ortanca çocuğu olacağı, ne ilk göz ağrısı, ne de evin küçük seviml
Devamı